Περί ατομικής ευθύνης...

“...Κάθε παθολόγος, παπουτσής, τεχνίτης ή παιδαγωγός οφείλει να γνωρίζει τις ελλείψεις του αν πρόκειται να κάνει τη δουλειά του και να κερδίσει το ψωμί του. Εσύ, πριν από μερικές δεκαετίες, άρχισες να παίζει κάποιο ρόλο ηγετικό σε τούτη τη γη. Από τον τρόπο σκέψης τον δικό σου και τις δικές σου πράξεις εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Μα οι δάσκαλοι και τα αφεντικά σου δεν σου λένε πώς πραγματικά σκέφτεσαι και τί πραγματικά είσαι. Κανείς δεν τολμά να εκφράσει για σένα τη μόνη κριτική που θα μπορούσε να σε κάνει ικανό να ορίσεις τη μοίρα σου. Είσαι ελεύθερος από αυτο-κριτική”. Κάπως έτσι ξεκινά ο Ράιχ το έργο του , “άκου ανθρωπάκο” και προσθέτει μεταξύ άλλων: “μόνο εσύ ο ίδιος μπορείς να γίνεις ο απελευθερωτής σου”.

Θεωρώ χαμένο χρόνο και κόπο να ξανά-γράψω (και εγώ) για την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Η χώρα, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εγώ, εσύ, εμείς... Τα τελευταία 5-6 χρόνια πρωτόγνωρες καταστάσεις κατακλύζουν την ύπαρξή μας, την καθημερινότητά μας, τις δουλειές μας, τα σπίτια μας. Αυξήσεις φορολογίας, απολύσεις, μειώσεις μισθών, νέοι φόροι, ανεργία, δημοψηφίσματα, υποσχέσεις, αναιρέσεις, απαιτήσεις... Κινητοποιήσεις, αγώνες, διαμαρτυρίες, στάσεις εργασίας, επισχέσεις εργασίας, χρέη, στάση πληρωμών (από και προς το κράτος και τα ταμεία). 
Ο άνθρωπος-δεν θα πω ο Έλληνας!- από την αρχή της ανθρωπότητας συνήθιζε-του άρεσε θα προσέθετα- να κατηγορεί κάποιον άλλον για τα δεινά του.
Δεν περνάμε καλά γιατί ο Έλληνας (ναι, τώρα θα πω ο Έλληνας!) οδηγεί αυτοκίνητο 1400c (το πολύ σήμερα), γιατί δεν κάνει διακοπές παρά μόνο 5 μέρες, γιατί δεν πίνει καφέ κάθε μέρα στην καφετέρια, γιατί ο μισθός του δεν είναι 1800 ευρώ, γιατί ζει σε ένα σπίτι 80τ.μ. γιατί δουλεύει περισσότερες ώρες από κάθε άλλον, γιατί ενώ είναι ο καλύτερος καθηγητής-παιδαγωγός-δάσκαλος του κόσμου αμείβεται με τον χαμηλότερο μισθό, γιατί είναι ο καλύτερος ξενοδόχος ο τουρισμός έχει εξαφανιστεί, γιατί ενώ είναι ο μεγαλύτερος μηχανικός κανείς δεν έχει να τον πληρώσει, γιατί, γιατί, γιατί...
Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν πριν 10 χρόνια οδηγούσαμε ένα αυτοκίνητο 1400c (το πολύ), αν κάναμε διακοπές μόνο 5 μέρες το καλοκαίρι, αν πίναμε μόνο έναν καφέ την ημέρα στην καφετέρια, αν ο μισθός μας δεν ήταν τότε 1800 ευρώ, αν ζούσαμε σε ένα σπίτι με 80τ.μ., αν δουλεύαμε από τότε περισσότερες ώρες από κάθε άλλον, αν ως καθηγητές-δάσκαλοι-παιδαγωγοί προσφέραμε ένα άριστο εκπαιδευτικό σύστημα-περιβάλλον, αν ως οι καλύτεροι ξενοδόχοι παρείχαμε την καλύτερη ποιότητα τουρισμού, αν ως μηχανικοί δεν αρπάζαμε τα κονδύλια υπονομεύοντας τη δουλειά μας, αν, αν, αν...
Γιατί ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε τι παράγουμε, τι ξοδεύουμε, αν αντέχουμε να το ξοδέψουμε χωρίς να μας λείψει κάτι άλλο, αν η διασκέδαση κοστίζει περισσότερο από την ανάγκη, αν η εμφάνιση αξίζει περισσότερο από τη λειτουργικότητα, αν η σπατάλη αξίζει περισσότερο από τη χρησιμότητα, αν, αν, αν...
Ναι, δέχομαι πως τα λάθη δεν είναι μόνα δικά μου. Η πολιτική, οι πολιτικοί, η αδικία, ο θυμός μου, ο θυμός σου. Παραδέχομαι πως έφταιξα και εγώ και ας μην το αξίζω αυτό που ζω. Σίγουρα δεν αξίζει κανείς να ζει έτσι με αυτόν τον τρόπο. Η αλλαγή όμως έρχεται μέσα από τη διαδικασία αυτής. Δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ, μέσα σου, στην ύπαρξή σου, την ύπαρξή σου. 
Ο Osho, αναφέρει πως το πλήθος δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είσαι εσύ (εγώ, εμείς). Ποτέ δεν θα ελευθερωθείς (-ωθώ, -ούμε), όσο ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους. Κατά βάθος η ευθύνη είναι δική μας. Η ελευθερία έχει και την άσχημη πλευρά της και πολλές φορές αυτή φοβίζει και δημιουργεί άγχος στον άνθρωπο. Όταν είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις, να επιλέξεις, να δράσεις η ελευθερία είναι διαποτισμένη με άγχος και όπως αναφέρει ο Σαρτρ “είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία”, θέλοντας έτσι να μας δείξει την αναπόφευκτη (ατομική) ευθύνη της ελευθερίας μας, την οποία έχουμε και πρέπει να αναλάβουμε όλοι...
Γ.Ι.