Η θεραπευτική σχέση: “έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν”
Οι άνθρωποι που παίρνουν την απόφαση να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία δεν είναι ανίκανοι, δειλοί ούτε πρέπει να το θεωρούν πολυτέλεια.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι πολυτέλεια, καταναγκασμός ή μοναδική και τελευταία ευκαιρία για να νιώσουν καλύτερα. Είναι ένα πραγματικό δώρο στον εαυτό μας και αυτό αποδεικνύεται από την ελπίδα που νιώθουν αυτοί που απολαμβάνουν αυτό το δώρο, ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, να βελτιωθούν.
Οι άνθρωποι που συναντάμε σε καθημερινή βάση, είναι άνθρωποι με δυσκολίες στην διαπροσωπική τους επικοινωνία, άνθρωποι που δεν έχουν σχέσεις και βιώνουν μοναξιά, άλλοι που θέλουν να τις βελτιώσουν, άνθρωποι που βιώνουν άγχος και φόβο για το μέλλον τους.
Είναι γονείς, που θέλουν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά τους, άντρες που νιώθουν ανεπαρκείς, γυναίκες που έχουν άγχος για τον μητρικό τους ρόλο, ζευγάρια που θέλουν να επανορθώσουν τις σχέσεις τους.
Ο κοινός παρονομαστής όλων τους είναι η επιθυμία. Η επιθυμία που από μόνη της μπορεί να γίνει δεσμευτική, που πολλές φορές αποτελεί έναν στόχο-εφικτό ή όχι, που γεννά με τη σειρά της και άλλες επιθυμίες, καταλήγοντας να γίνεται φαύλος κύκλος σε μια εποχή που προβάλλει συνεχώς το “θέλω” και όχι το “θα ήθελα”...
Αυτή η επιθυμία μπορεί να αναφέρεται σε υλικά αγαθά, συνήθως όμως στο γραφείο του θεραπευτή περιγράφει την επιθυμία-που συχνά μεταμορφώνεται σε ανάγκη- να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και τον εαυτό μας.
Κάπου εκεί-ανάμεσα στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο (ή πελάτη)- υπάρχει και ένα τρίτο μέρος, αυτό της μεταξύ τους σχέσης. Αυτό το κομμάτι που συμπληρώνει τη σχέση, δεκαετίες τώρα αναφέρεται ως το σημαντικότερο όλων όσον αφορά την έκβαση της θεραπείας.
Η προσπάθεια του θεραπευτή μέσω των επικοινωνιακών -κυρίως- δεξιοτήτων του να βοηθήσει τον πελάτη του να αισθανθεί ασφαλής, σίγουρος, δυνατός πρέπει να διέπεται από ενσυναίσθηση και ενεργητική ακρόαση, φιλοσοφίες και δεξιότητες που θα δώσουν κίνητρο στον πελάτη να ξεδιπλωθεί, να αποκαλυφθεί, να μιλήσει, να νιώσει και να πράξει.
Αυτή η θεραπευτική σχέση, η οποία μπορεί να αποτελέσει επανορθωτικό πρότυπο για τις σχέσεις του πελάτη, από μόνη της μπορεί να γίνει μια σανίδα, μια γέφυρα μεταξύ των 2 προσώπων και να οδηγήσει τον πελάτη σε αποφάσεις και πράξεις άκρως θεραπευτικές για τον ίδιο.
Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως οι πελάτες που θα γίνουν μάρτυρες και αποδέκτες τέτοιων σχέσεων και συμπεριφορών θα επιστρέψουν στο γραφείο του θεραπευτή, μετουσιώνοντας τον πόνο, την ανασφάλεια, το άγχος και την κατάθλιψη, νευρωτικές δηλαδή καταστάσεις, σε χρήσιμα εργαλεία διαχείρισης του καθημερινού τους αγώνα για επιβίωση.
Πολλοί άνθρωποι εξομολογούνται, και αυτό είναι κάτι δύσκολο να γίνει γι’ αυτούς, τα πιο ενδόμυχα μυστικά τους, τις χειρότερες σκέψεις τους, τους μεγαλύτερους φόβους τους. Εξομολογούνται διλήμματα, ανησυχίες, προδοσίες και απιστίες, κακοποίηση και απογοήτευση, ελπίδες και όνειρα που δεν μπορούσαν να το κάνουν νωρίτερα ή σε κάποιον άλλον. Ο θεραπευτής γίνεται ένα από τα πιο σημαντικά- αν όχι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του πελάτη και αυτό εμείς το γνωρίζουμε πολύ καλά. Γινόμαστε μάρτυρες όλων αυτών των εξομολογήσεων και προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον πελάτη να ανταπεξέλθει σε όλη αυτή τη γκάμα των δυσκολιών και φόβων του.
Και το σημαντικότερο όπλο που διαθέτουμε στη φαρέτρα μας είναι αυτή η ίδια σχέση που κτίζεται από το πρώτο τηλεφώνημα, από το πρώτο λεπτό της πρώτης μας επαφής. Και αυτό πρέπει εμείς να συντηρήσουμε μεταδίδοντας την πίστη μας, ενσταλάζοντας τη δική μας ελπίδα στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας...
Επιμέλεια: Γ. Ιατρού
