το μήνυμα της Κατερίνας...μια αληθινή εξομολόγηση
Με την Κατερίνα γνωριστήκαμε πριν από 3 χρόνια. Δουλεύαμε μαζί σε έναν χώρο για Άτομα με Αναπηρίες. Μια γλυκιά κοπέλα, χαμογελαστή, με όρεξη και πολύ ενέργεια.
Γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα. Χωρίσαμε και χαθήκαμε. Το προηγούμενο καλοκαίρι συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία και πάλι.
Σάββατο 21/2/2015 ...πρωί...το τηλέφωνό μου χτυπούσε επίμονα... ήταν η Κατερίνα. Το σήκωσα χαρούμενος που έβλεπα το όνομά της στο τηλέφωνό μου. Είχαμε καιρό να τα πούμε και τις προηγούμενες 2 φορές που προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της, δεν είχα απάντηση.
“Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια. Θέλω να βρεθούμε!”... σιωπή και από τις 2 άκρες του τηλεφώνου. Δεν με είχε συνηθίσει σε σοβαρούς, ψυχρούς τόνους. “Τι συμβαίνει;”, ρωτάω... “Πότε μπορείς να βρεθούμε; Θα σου εξηγήσω, δεν νιώθω καλά. Κάνω κακό στον εαυτό μου και στους γύρω μου”...
22/2/2015...
Η Κατερίνα τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε διάφορες δυσκολίες. Διαφωνίες, καυγάδες, αφορμές μικρές όμως για αυτήν αρκετά μεγάλες και ένας χωρισμός, καταστάσεις και συνθήκες ικανές για να κάνει κάτι που ποτέ δεν πίστευε ότι θα κάνει. Τρόμαξα. Γνώριζε πως δεν μπορώ να την βοηθήσω, είμασταν φίλοι, γνωριζόμασταν. Όμως φαινόταν, ομολογούσε πως ήταν αδύναμη, χρειαζόταν βοήθεια, γρήγορη, άμεση βοήθεια! “Δεν είμαι καλά!”...
Η Κατερίνα... άρχισε να μιλά. Αργά, φοβισμένα, κομπιασμένα.
Η Κατερίνα... προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή της. Το είχε σχεδιάσει. Όλα ήταν έτοιμα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι, τηλεφώνησε με τη σειρά στην αδερφή της, στην μητέρα της. “Μαμά, συγχώρεσέ με...πήρα να σε χαιρετήσω. Πήρα ήδη 4 χάπια και συνεχίζω...”, αφήνοντας το τηλέφωνο δίπλα της ανοικτό. Και συνέχισε...
Η Κατερίνα... ήταν τυχερή. Την άλλη μέρα ξύπνησε έχοντας έναν φοβερό πονοκέφαλο και πόνους στην κοιλιά. Όμως ξύπνησε...
“Τι έμαθες από αυτό;”, την ρώτησα, φοβισμένος, ομολογώ, όμως χαρούμενος που μπορώ και την έχω απέναντί μου..
“Ένα κουδουνάκι χτύπησε στο κεφάλι μου, κάτι πρέπει να κάνω”...
Το ξύπνημά της, πραγματικό και συμβολικό...
Η μητέρα της Κατερίνας, δίπλα της, άκουγε όλη αυτή την ώρα... Τα μάτια της, καρφωμένα επάνω στην κορούλα της, στα χεράκια της, στα μάτια της, κρεμόταν από τη φωνή της με τα δικά της μάτια δακρυσμένα. Φοβισμένα, χαμένα όμως και αυτή χαρούμενη γιατί το ταξίδι της Κατερίνας, ευτυχώς είχε επιστροφή. Απελπισμένα, της κρατά τα χέρια, μέσα στα δικά της, σα να θέλει να την προστατεύσει, να την κρατήσει απεγνωσμένα κοντά της, να μη φύγει, να απολαύσει τις στιγμές μαζί της... όπως λίγο πριν φύγει η αγαπημένη μας ένα ταξίδι, έτσι και αυτή, ρουφάει στιγμές από τον χρόνο τους.
Η Κατερίνα... έστειλε μήνυμα. Έστειλε μήνυμα, μήνυμα εκδίκησης όπως είπε, προς τον φίλο της, προς την μητέρα της, η οποία τόσο καιρό δεν την άκουγε. Μήνυμα προς την οικογένειά της, προς το αφεντικό της, προς την φίλη της. Μήνυμα προς εμένα, προς εσένα. Μήνυμα προς κάθε άνθρωπο που φοβάται, που απελπίζεται, που πονά, που αγωνιά, που δυσφορεί, που καταπιέζεται. Μήνυμα απελπισίας και βοήθειας την οποία συχνά δεν βρίσκουμε.
Η Κατερίνα...ήταν τυχερή. Τυχερή γιατί της πήγε κάτι ακόμη στραβά...
Ας μάθουμε να ακούμε. Ας μάθουμε να αγαπάμε. Ας ευχαριστούμε κάθε βράδυ και κάθε πρωί την αφθονία που έχουμε γύρω μας. Ας ευχαριστούμε Αυτό που υπάρχει εκεί έξω για εμάς...
Όλα θα πάνε καλά Κατερίνα. Σίγουρα θα πάνε... Το ξέρω...
Ας ευχαριστούμε την Κατερίνα...
Η ιστορία είναι προσωπική και αληθινή. Η Κατερίνα αυτή τη στιγμή κοιμάται. Δίπλα στην μητέρα της. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς.
Το όνομα έχει αλλάξει για την προστασία της.
