Εξετάσεις παιδιών και προσδοκίες γονιών: η χρυσή τομή

Όλοι έχουμε στόχους τους οποίους θέλουμε να φτάσουμε. Αν αυτοί είναι ρεαλισιτκοί και πραγματοποιήσιμοι, παίρνουμε θάρρος και προχωράμε. Αν όμως βάζουμε υψηλούς στόχους για τον εαυτό μας αλλά και για τα παιδιά, έχουμε πολλές πιθανότητες να αποθαρρυνθούμε, να αισθανθούμε ματαίωση και τελικά να μην καταφέρουμε να πιάσουμε τον στόχο μας. Πολλοί από εμάς ζητάμε την τελειότητα και όταν οι στόχοι μας δεν είναι αρκετά ρεαλιστικοί δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας και βιώνουμε ως αποτέλεσμα ψυχοκαταπόνηση (όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις απαιτήσεις της ζωής ή του στόχου που θέτουμε και στις ικανότητες του οργανισμού μας να ανταποκριθει σε αυτές) και άγχος.

Για νε πετύχουμε στη ζωή χρειαζόμαστε ένα κίνητρο, ένα ποσοστό φιλοδοξίας για να βελτιώσουμε την κατάστασή μας ή για να πεύχουμε κάτι σημαντικό. Όλη η σχολική ζωή πρέπει να αποτελεί από μόνη της ένα κίνητρο το οποίο μεγαλώνει όταν φτάνει η στιγμή των εξετάσεων, αφού αυτες αποτελούν την δίοδο, την κατέθυνση για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ή την μετάβαση σε μια μεγαλύτερη τάξη.

Πολλοί γονείς ανησυχούν όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη στάση "αν δεν είμαι ο πρώτος δεν είμαι τίποτα". Πρώτος στην γραμμή, πρώτος που θα ανοίξει το βιβλίο, πρώτος που θα τελειώσει μια άσκηση, πρώτος που θα τερματίσει στον αγώνα, πρώτος που θα περάσει στο Πανεπιστήμιο. Ευχόμαστε να "κάνει ότι καλύτερο μπορεί",  "να προσπαθήσει", όταν όμως δεν ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μας τότε λέμε "θα μπορούσες και καλύτερα"...δείχνοντας άθελά μας ότι αξίζουν μόνο όταν πετυχαίνουν. 

Αν είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι, αν δεν ικανοποιούμαστε ποτέ από μικρές (ή μεγάλες) επιτυχίες μας ή των παιδιών μας, αποθαρρυνόμαστε και έτσι χάνουμε τη φιλοδοξία που μας έδινε το κίνητρο. Πιέζουμε τον εαυτό και τα παιδιά μας απαιτώντας την τελειότητα. 

Οι εξετάσεις είναι από μόνες τους ένα τρομερά αγχογόνο ερέθισμα, ακόμη και ο ίδιος ο ορισμός την αναφέρει ως ανάκριση, έλεγχο, δοκιμασία για διαπίστωση γνώσεων. Είναι η ανάκριση, ο έλεγχος για να διαπιστώσει κάποιος ότι αξίζει να προχωρήσεις στη ζωή σου.

Φαίνεται παράδοξο το ότι οι υψηλοί στόχοι τους οποίους θέτουν οι έφηβοι ταυτόχρονα τους δημιουργούν προβλήματα. Οι νέοι άνθρωποι που κάνουν πολύ αυστηρή αυτοκριτική, που νιώθουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ιδεώδη και στην πραγματική εικόνα του εαυτού τους, τείνουν να είναι αγχώδεις, ανασφαλείς και σε συνδυασμό με την περίοδο των εξετάσεων αυτά τα χαρακτηρισιτκά μεγεθύνονται.

Πρέπει να φροντίζουμε να δημιουργούμε και να διατηρούμε ένα ήρεμο περιβάλλον χωρίς φωνές, επιπρόσθετο άγχος, καυγάδες και υπερβολικές προσδοκίες κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Αντίθετα, ένα ήρεμο και υποστηρικτικό περιβάλλον, με διάθεση αλλά χωρίς πίεση για συζητήσεις, με αποδοχή και χωρίς επικριτικότητα απέναντι στο παιδί που δίνει εξετάσεις μπορεί από μόνο του να δώσει ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο και ώθηση. Είναι μια περίοδος, που όπως και όλες οι σημαντικές μας περίοδοι, θα περάσει και τότε με ήρεμο και καθαρότερο μυαλό μπορούμε εκ νέου να θέσουμε ρεαλιστικότερους στόχους. Να θυμόμαστε πως ακόμη και η αποτυχία ή η μικρότερη επιτυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Οι εξετάσεις δεν είναι το τέλος της ζωής αλλά μια νέα όμορφη αρχή της!